Głos Pacjenta Onkologicznego Nr 2

„Głos Pacjenta Onkologicznego” Nr 2, maj 2012 14 KĄCIK PORAD W Polsce – osobą niepełnosprawną, jest osoba, która uzyskała odpowiednie orzeczenie lub orzeczenia wydane przez właściwy organ o: • stopniu niepełnosprawności • niezdolności do pracy/grupa inwalidzka Ustawa o rehabilitacji dotyczy osób nie- pełnosprawnych zaliczanych do jednego ze stopni niepełnosprawności, posiadają- cych odpowiednie orzeczenie. Orzecze- nia takie są niezbędne, aby pacjenci mogli korzystać z różnych ulg i uprawnień, np.: skrócony czas pracy, dopłaty do turnusów rehabilitacyjnych, odliczenia rehabilitacyj- ne, dodatkowy urlop, programy PFRON, bezpłatne przejazdy środkami lokomocji. Podstawa prawna: - ustawa z dn. 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), - ustawa z dn. 27 sierpnia 1997 r. o re- habilitacji zawodowej i społecznej oraz za- trudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92). Do znacznego stopnia niepełnospraw- ności zalicza się osobę z naruszoną spraw- nością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pra- cy chronionej i wymagającą, w celu pełnie- nia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Do umiarkowanego stopnia niepełno- sprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pra- cy albo zdolną do pracy jedynie w warun- kach pracy chronionej lub wymagającą cza- sowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Do lekkiego stopnia niepełnospraw- ności zalicza się osobę o naruszonej spraw- ności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykony- wania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifi- kacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mającą ograni- czenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy po- mocy wyposażenia w przed- mioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. Orzeczenie wydaje po- wiatowy (miejski) zespół do spraw orzekania o niepeł- nosprawności, a w drugiej instancji (czyli jeśli jesteśmy niezadowoleni z orzeczenia i składamy odwołanie) wo- jewódzki zespół. W orze- czeniu powinny być zawarte wskazania dotyczące m.in. : odpowiedniego zatrudnie- nia (np. w zakładzie aktyw- ności zawodowej), szkoleń, uczestnictwa w terapii za- jęciowej, uprawnień drogo- wych niepełnosprawnego kierowcy. Wydanie orzeczenia nie wyklucza możliwości wykonywania pracy, ale o tym napiszę w następnym numerze „Głosu Pacjenta Onkologicznego” Rozpoznanie choroby nowotworowej zdarza się osobom znajdującym się w bar- dzo różnych sytuacjach życiowych. Optymalną sytuację mają osoby, które nie potrzebują zastanawiać się nad tym, co i w jaki sposób powiedzieć swoim bliskim. Komfort związany z zachowaniem spontanicznym, podyktowanym własnymi potrzebami trudno porównać z czymkol- wiek. Oznacza to, że własnymi myślami i uczuciami można dzielić się bez obawy przed niezrozumieniem i bez konieczności ich cenzurowania. Każdy chory zasługuje na taką sytuację, ale nie każdy może na nią liczyć. Gdy najbliższe osoby z powodu wieku, stanu zdrowia czy istnienia innych okolicz- ności wymagają ochrony, powstaje pytanie co można im powiedzieć, i w jaki sposób to zrobić. Podstawową zasadą staje się przeka- zanie informacji w sposób progresywny – mówimy, wyjaśniamy, dodajemy kolejne szczegóły, zachęcamy do zadawania pytań i w miarę własnych sił i możliwości dopo- wiadamy dalsze niezbędne treści. Sytuacja taka zakłada wzajemną bli- skość i serdeczność, i pozwala liczyć na zrozumienie, gdy trudne informacje nie wzbudzą zbyt silnego lęku u bliskich osób. Gdy z bliskimi osobami łączą chorego konfliktowe relacje i istnieje uzasadnio- na lub wyobrażona obawa, że informacja o chorobie spotka się z obojętnością lub zo- stanie wykorzystane przeciwko choremu, wtedy warto chronić samego siebie, swoją wrażliwość, nasiloną podatność na zranie- nie. Wówczas przekazanie informacji najle- piej i najbezpieczniej jest „ubrać” w formę komunikatu, pozbawionego oczekiwania na reakcję. Być może, że uchroni to przed dodatkowa traumą czy zranieniem, a może przywróci lepsze relacje. Zawsze może zda- rzyć się cud przemiany. Fizjoterapeuta, specjalista rechabilitacji ruchowej dr Hanna Tchórzewska-Korba Psychoonkolog dr Małgorzata Adamczak Orzecznictwo poza rentowe – w zespołach ds. orzekania o niepełnosprawności. Mam diagnozę raka. Jak rozmawiać z rodziną? Skorzystaj z porad naszych specjalistów. Wyślij pytanie pod adres: Polska Koalicja Organizacji Pacjentów Onkologicznych ul. Piastowska 38 61-556 Poznań lub maila pod adres redakcji aleksandria@zigzag.pl