Głos Pacjenta Onkologicznego Nr 5/2020 (44)

Temat numeru Projekt realizowany ze środków PFRON „Głos Pacjenta Onkologicznego” nr 5, październik 2020 6 LECZENIE ZESPOŁÓW MIELODYSPLASTYCZNYCH WYŻSZEGO RYZYKA Allotransplantacja Jedyną skuteczną metodą prowadzącą do wyleczenia jest allotransplantacja macierzystych komórek krwiotwór- czych. Do leczenia kwalifikowani są chorzy do 65-70 roku życia z grupy wyższego ryzyka. Czasami kwalifiko- wani są chorzy z grupy pośredniego 1 ryzyka wg IPSS lub pośredniego ryzy- ka wg R-IPSS z ciężkimi cytopeniami, opornymi na leczenie w/w lekami lub z cechami progresji choroby. Wszyscy chorzy muszą być w dobrym stanie ogólnym, bez ciężkich chorób towa- rzyszących. Wyniki transplantacji ko- mórek krwiotwórczych wMDS są gorsze w porównaniu z ostrymi białaczkami szpikowymi. Leki hypometylujące Leki hypometylujące: azacytydyna i de- cytabina . W Polsce dostępna jest aza- cytydyna, która wydłuża przeżycie, czego nie powoduje decytabina . Do le- czenia tego kwalifikowani są chorzy z grupy wyższego ryzyka, którzy nie kwalifikują się do transplantacji ma- cierzystych komórek krwiotwórczych. Lek ten podawany jest podskórnie , najczęściej przez 7 dni, 21 dni przerwy (cykl 28 dni), następnie leczenie się powtarza. Odpowiedź na leczenie po- jawia się zwykle po 3-6 cyklach le- czenia. Po uzyskaniu odpowiedzi na leczenie azacytydynę stosuje się aż do progresji choroby lub do wystąpienia ciężkich działań niepożądanych. Lek ten wydłuża przeżycie, zmniejsza czę- stość przejścia MDS do ostrej bia- łaczki szpikowej. NIEDOKRWISTOŚĆ U PACJENTÓW Z MDS Nowe perspektywy leczenia chorych z MDS-RS Dr hab. n. med. Aleksandra Butrym, specjalista hematolog i internista, profesor nadzwyczajny UM we Wrocławiu, kieruje nowo powstałym Oddziałem Hematologii w Specjalistycznym Szpitalu im. A. Sokołowskiego w Wałbrzychu, pracuje również w Poradni Hematologicznej USK we Wrocławiu. W obszarze jej zainteresowań znajdują się choroby nowotworowe układu krwiotwórczego osób dorosłych. Uczestniczy jako badacz w wielu badaniach klinicznych. Prof. Aleksandra Butrym przedstawia wyniki jednego z badań nad lekiem luspatercept , umożliwiającym uniezależnienie od przetoczeń u chorych z zespołami mielodysplastycznymi z obecnością pierścieniowatych syderoblastów (MDS-SR). Przewlekła niedokrwistość – potrzeba uniezależnienia od przetoczeń U chorych na zespoły mielodysplasty- czne (ang. myelodysplastic syndromes – MDS) często stwierdza się przewlekłą niedokrwistość, która jest związana z nieefektywną erytropoezą (proces tworzenia czerwonych ciałek krwi). W leczeniu przewlekłej niedokrwisto- ści u chorych na MDS niskiego ryzy- ka stosuje się najczęściej leczenie wspomagające, m. in. przetoczenia koncentratów krwinek czerwonych (KKCz). Doraźnie podnosząc stężenie hemoglobiny, poprawiają one samopo- czucie pacjenta. Niestety przetoczenia masy erytrocytarnej mogą wiązać się też z powikłaniami (m. in. infekcyj- nymi, reakcjami związanymi z przeto- czeniem), stąd ich stosowanie ograni- czone jest do sytuacji, kiedy przetocze- nie jest niezbędne. Celem leczenia w zespołach mielodysplastycznych niskiego ryzyka jest zmniejszenie zależności od przetoczeń KKCz, a optymalnie – uniezależnienie od przetoczeń i poprawa jakości życia chorych. Przede wszystkim, pacjenci nie muszą być hospitalizowani, co jest szczególnie ważne obecnie w czasie pandemii, kiedy pogorszył się dostęp do leczenia szpitalnego i pojawiło za- grożenie zakażenia koronawirusem. Czym jest niedokrwistość? Niedokrwistość jest stanem, w którym dochodzi do spadku liczby krwinek czerwonych i stężenia hemoglobiny (Hb) – u kobiet <12 g/dl, a u mężczyzn – poniżej 13 g/dl. Ponieważ krwinki czerwone transportują tlen i dostarcza- ją go do tkanek, u chorych cierpiących na niedokrwistość będą występowały objawy związane z niedotlenieniem, takie jak uczucie słabości, kołata- nia serca, gorszego samopoczucia, zaburzenia rytmu pracy serca. Przy- czyną niedokrwistości może być nie tylko zespół mielodysplastyczny, ale też utrata krwi w przebiegu krwawień, czy przyspieszone niszczenie krwinek czer- wonych.