Projekt ustawy o Funduszu Medycznym
2020-07-21
W imieniu Zarządu Polskiej Koalicji Pacjentów Onkologicznych przedstawiamy uwagi wobec prezydenckiego projektu ustawy o Funduszu Medycznym.
W imieniu Zarządu Polskiej Koalicji Pacjentów Onkologicznych przedstawiamy uwagi wobec prezydenckiego projektu ustawy o Funduszu Medycznym:
1/ Brak precyzyjnego określenia źródeł finansowania. Artykuł 8 wskazuje na źródła przychodów Funduszu, ale nie wynika z niego, że są to dodatkowe źródła finansowania, tak jak to zapisano artykule 5: celem Funduszu jest wsparcie działań zmierzających do zapewnienia zdrowia i jakości w Rzeczypospolitej Polskiej, przy zapewnieniu dodatkowych źródeł finansowania. Budzi to obawy, że w związku z wprowadzeniem Funduszu Medycznego pomniejszone zostanie finansowanie innych działań związanych z ochroną zdrowia lub Fundusz nie będzie miał pewnego, stałego finansowania.
2/ Korelacja z ustawą Refundacyjną – projekt Funduszu zakłada także głębokie zmiany prawne związane m.in. z funkcjonowaniem Ratunkowego Dostępu do Technologii Lekowych, a także kompetencjami wiceministra odpowiedzialnego za politykę lekową, co wiąże się z nowelizacją tzw. Ustawy Refundacyjnej. Będzie to miało z pewnością wpływ na procedowanie obu ustaw.
3/ Unowocześnienie bazy sprzętowej w ramach subfunduszu modernizacji podmiotów leczniczych. Problemem polskiej ochrony zdrowia jest nie brak nowoczesnej bazy sprzętowej, ale niepełne jej wykorzystanie, brak personelu, specjalistów, którzy potrafiliby opisywać, interpretować wyniki badań wykonanych tym sprzętem. Koronnym przykładem jest tu tomografia komputerowa, gdzie powodem kolejek jest nie samo wykonanie badania, ale jego opis. Poza tym wystarczający budżet na modernizację sprzętu posiada Ministerstwo Zdrowia. Zatem jeśli mówimy o unowocześnieniu bazy sprzętowej w polskiej ochronie zdrowia to w związku z procesami cyfryzacji, a także koordynacji służby zdrowia konieczne wydaje się wprowadzenie współpracujących ze sobą systemów programowych, informacyjnych co umożliwiłoby zaciąganie danych i tworzenie rejestrów, a także wykorzystanie w medycynie sztucznej inteligencji. Nadal zdarzają się placówki, w których lekarze nie mają dostępu do Internetu czy nawet komputera.
4/ Kształcenie kadr – w związku z powyższym w ramach subfundudszu zakładającego wieloletnie strategie konieczne wydaje się przeznaczenie środków na kształcenie kadr, a przede wszystkim na:
– młodego personelu medycznego, rezydentów, którego nie stać na udział w drogich szkoleniach, warsztatach, zagranicznych konferencjach naukowych, przydatne tu będą wszelkie formy szkolenia on-line, co pokazała sytuacja pandemii koronawirusa
–nowych zawodów medycznych związanych ze wsparciem personelu medycznego, m.in. koordynatorów (żadna uczelnia, nie prowadzi kształcenia koordynatorów), asystentów medycznych.
5/ Regionalne Centra Diagnostyki Molekularnej – w ramach subfunduszu infrastruktury strategicznej konieczne jest powołanie przynajmniej w 7 podstawowych regionach Polski (na sprawdzony wzór funkcjonowania takich placówek we Francji) instytucji zajmujących się badaniami molekularnymi. Diagnostyka molekularna jest podstawą nowoczesnego, precyzyjnego leczenia, bez jej szerokiego wprowadzenia nie ma szans na efektywne, innowacyjne leczenie, które musi być poprzedzone właściwym badaniem diagnostycznym. Przykładem tego są pacjenci z rakiem płuca, którzy mimo wprowadzania do Polski terapii celowanych, w wielu przypadkach są leczeni chemioterapią, ponieważ nie wykonano u nich badania molekularnego.
Warto przy tym zaznaczyć, że w Polsce mamy kadry młodych biologów molekularnych, którzy są wykształceni do pracy w takich placówkach, niestety dostęp do ich wykonywania jest blokowany przez organizacje diagnostów.
6/ Całościowy Ogólnopolski Program Profilaktyki powinien powstać w ramach subfunduszu profilaktyki w oparciu o POZ, bo jak słusznie zauważają autorzy projektu:jednym z pryncypiów medycyny rodzinnej jest dominacja prewencji nad medycyną naprawczą. Niestety lekarze rodzinni nadal nie są wyposażeni ani w programy, ani w środki i nie mają personelu (edukatorów) do wykonywania zadań związanych z profilaktyką pierwotną i wtórną. Placówki POZ oraz samodzielne ośrodki profilaktyki poza szpitalami (np. Ośrodek Profilaktyki i Epidemiologii Nowotworów OPEN w Poznaniu, gdzie w ciągu jednego dnia można wykonać całościową profilaktykę i diagnostykę w kierunku nowotworów kobiecych) powinny być palcówkami profilaktyki i wczesnej diagnostyki. Profilaktyka w POZ, szkołach, zakładach pracy, uczelniach, samorządach, samodzielnych ośrodkach profilaktyki, a także w mediach powinna być prowadzona w ramach jednego całościowego programu, a nie doraźnych działań.
7/ Rola organizacji pacjentów wydaje się szczególnie istotna w tworzeniu listy technologii o wysokim poziomie innowacyjności. Projekt zakłada jej tworzenie na podstawie wykazu z AOTMiT, opinii Rady Przejrzystości oraz konsultacjami z RPP i konsultantami krajowymi w danej dziedzinie medycznej, nie ma w nim mowy o miejscu organizacji pacjentów w tym procesie.
8/ Prawa pacjenta w RDTL – dokonując zmian w RDTL należy zwrócić uwagę na podmiotowość pacjenta (jego opiekunów) w tym mechanizmie dostępu do leczenia. Pacjent powinien być tu stroną prawną, mieć prawo wnioskowania do swojego lekarza, szpitala o rozpoczęcie tej procedury i możliwość monitorowania jej procedowania. Pacjenci często nie wiedzą, że mają prawo do takiego dostępu do leków nie ujętych w programach i nie są informowani, dlaczego procedura w sprawie ich leku trwa tak długo, gdzie i przez kogo został popełniony błąd, niedopełnione procedury.